Entrevistando a Carlos Villarrubia

 "Invertir tempo na xente"

Melancólico, esóterico e anxelical afirma que a base da súa prosa é o contacto coa xente

De visita na miña terra nai, unha pequena aldea ubicada ao sur da provincia de Lugo, tiven a oportunidade de entrevistar a Carlos Villarrubia, con motivo da presentación do seu último libro “El viajero emocional”, na libraría Agrasar, de Monforte de Lemos. O autor comparte comigo as mesmas raíces dese cachiño escondido da Galicia rural chamado Piño, así que me fixo moita ilusión coñecelo e poder falar con el sobre a súa obra literaria e artística.

Compositor de moitas cancións famosas do noso folklore, e de artistas moi coñecidos, traballou para programas como o famoso 1,2,3 Responda Otra Vez, dirixido polo recentemente falecido Chicho Ibáñez Serrador. No seu haber di ter amigos moi afamados como Ginés Liébana, Lucía Bosé, Joaquín Sabina, Silvia Marsó, Paco Lobatón, Toni Guerrero… Villarrubia é ademáis un viaxeiro incansable, en gran parte froito dos seus traballos en RTVE, para a que traballou durante máis de vinte anos.

Autor, escritor, poeta, letrista e compositor, identificase a si mesmo como cidadán do mundo. Nacido en 1955 en Barcelona, estudou xornalismo na universidade de Bellaterra. A nai, nacida en Piño, casou e emigrou a Barcelona na percura dunha vida mellor. Pero Villaterra nunca perdou a conexión coa aldea da nai e dos seus avós.

Toda a su obra, cinco libros publicados ata agora por editorial Dédalo, está basada na súa experiencia. De feito, Villarrubia cree que é necesario “invertir tempo na xente”. Unha obra que sempre contou co apoio de moita xente, xa que entre otras cousas, Villarrubia, “é un gran tímido”.

“El viajero emocional”

O seu novo libro, “El viajero emocional”, é unha recopilación de textos emotivos e intimistas que falan das experiencias emocionais do autor, mesturando prosa e verso cunha linguaxe preciosista, onde, sen dúbida, predomina a beleza das expresións e da propia linguaxe.  Unha beleza que Villarrubia xestiona coa complexidade de ideas en cascada metafórica que, coma a mesma forma de ser dos galegos, según nos di el mesmo, fainos apurar as páxinas máis docemente. 

O libro esta dividido en vinte apartados con varios capítulos en cada un, e a diferenza das anteriores publicacións do autor, este libro revélanos unha prosa máis práctica, onde vivencias reais configuran a esencia de parte dos relatos. Historias donde o amor é o gran eixe que as une. De feito, dende que escribira o seu primeiro libro “Zona Sensible” ata chegar a “El viajero emocional”, o autor pasou por diferentes etapas. As primeiras, marcadas polo predominio do intelectualismo, para dar paso, nestes últimos anos, a amosar unha realidade máis emocional e vivencial.

Villarrubia avanzábame que esta evolución súa culminará na publicación da nova novela “Amor manando Amor”, que publicará en 2020, coa mesma editorial Dédalo. Ademais, Villarrubia traballa en varios libros sobre o ritmo de vida actual dalgunas das ciudades máis populares do noso país, como son Zaragoza, Madrid ou Barcelona, donde o autor ten vivido largas tempadas.

 

M.R.- Preguntamos a Villarrubia sobre esa esencia galega que impregna a súa obra.

C.Villarrubia.- De mi parte gallega he aprendido dos cosas:  “con la paciencia se consigue todo” y “todo da un poco lo mismo” .  De hecho, la pasión es un fenómeno derivado de la paciencia, de una paciencia muy profunda, de algo que ha sido cocinado durante mucho tiempo. El arte de la paciencia es una de las cosas que más me han calado de la forma de ser gallega.

Por otro lado, esa forma de ser positiva de seguir hacia adelante, de qué pase lo que pase, no es tan importante… Eso forma también parte de mi esencia personal.

MR.- En realidade, a túa infancia pasou en gran parte en Piño,  na Pobra do Brollón. Como dirías que te marcou isto?

C.Villarrubia.- Pasaba mis veranos en esa aldea, con mi tía Visita y mis primos: Maruja, Teri y Florencio, en el barrio de Requeixo. Este nombre, Requeixo, es el lugar donde se guarda la leña, pero también simboliza un lugar para contar secretos… Piño está siempre en mí. Recuerdo las tostadas de mantequilla natural que me preparaba Visita y también recuerdo las fiestas a las que me llevaba Maruja. Recuerdo que cuando íbamos a la de Eixón, un pueblo cercano, me traía a la vuelta cruzando los montes y las arboledas para que perdiese el miedo a los animales y a los ruidos de la noche.

MR.- E como influiu isto en ti?

C.V.- Forma parte de mi modo de entender la vida, de ver lo bueno y lo malo, lo angelical y lo demoniaco. Por ejemplo, yo creo que las sombras no nos persiguen, creo que son nuestras compañeras. Y también que la verdadera vida está en lo invisible (es la esencia de la obra de Amenabar). En realidad, los monstruos no son los malos, los monstruos nos dejan ver su horror, no es malo quien muestra lo que es. La maldad está en aquello que se disfraza de bueno o incluso de belleza, y nos sorprende, muchas veces cuando menos lo esperamos o cuando tenemos bajas nuestras defensas emocionales.

MR.- Defíneste como un home optimista?

CV.- Creo que puestos a elegir, elegimos la mentira más bella, creo que le podemos sacar brillo a la vida y que debemos estar continuamente movidos por la ilusión.

MR.- Algunha ensinanza no teu libro?

CV.- La gente está encontrando claves que yo no había programado. Creo que uno de los problemas que tiene esta sociedad es que la gente programa mucho, viven muy pendientes de su agenda y se dejan llevar muy poco por las circunstancias, se improvisa muy poco.

 

As Grandes Casas das Aldeas

  • Desaparecidas

    Nesta categoría van as casas pobres de solemnidade, que vivían da caridade dos demais e casas que desapareceron ben por fusionarse con outras, ou onde se ergueu outra no seu lugar e outras onde quedan vestixios da súa anterior existencia.

  • Contemporáneas

    As  casas sitas nos distintos lugares de PIÑO, as cales se irán engadindo consecutivamente ata ter o rexistro completo sen que haxa ningunha data límite para dar por rematada a sección.

  • Fidalguería

    Fidalgo : Persoa pertencente a unha clase social que vivía das rendas das propiedades agrarias, dominante, xunto co clero, no agro dos países de Europa Occidental entre a Idade Media e a xeneralización do capitalismo e que en Galicia se apoiou na institución do foro.

    Os pazos dos fidalgos.   Fonte: Real Academia Galega