O Día Internacional pola erradicación do VIH deste 2024 non foi moi festexado no meu entorno e eu casi nin me decatei que caía a domingo. Sempre terei aos amigos e coñecidos que morreron desta enfermidade na memoria. Juan José, Ricardo e a miña compañeira de servicio Mireia. E cantos morreron dos que me lembro e cantos se lembran da Rocío que era. A transformación continua do mundo estase realizando a unha velocidade incríbel e nós soamente podemos percibir... algúns.... algúns pequenos cambios que nos van moldeando día a día.
O día dous fun a unha manifestación en repulsa do exterminio do pobo PALESTINO, onde os que quedan están atravesando unha tráxica realidade. Non había case ninguén porque Monforte é unha cidade moi pequena e non hai ganas de expresar publicamente á repulsa ao asasinato indiscriminado de persoas de carne e óso como nós. Por non mirar a realidade de frente non vai deixar de realizarse e as consecuencias de non intervir serán a nosa destrucción como humanos.
Nestes momentos dende fai días non teñen absolutamente nada que comer e están amputados, sen menciñas nin anestesias, morrendo da peor das maneiras que pode morrer unha criatura.
Así que amig@s non che hai moito que dicir, que non vexamos cos nosos propios sentidos e penso que sodes moitos os que pensades de igual modo.
Dame moito agoiro contemplar o escenario e non ter dereito a intervir e non soamente no mundo global, senón no que máis me importaba, o do meu pobo. Síntome marxinada como muller en moitos ámbitos do lugar e tamén sinto que non quero retroceder nin un paso pa tras nas conquistas feitas polas miñas devanceiras, guerreiras coma min.
En canto ao feminismo direivos que eu non vou a deixar de defender o respecto e o amor por riba de calquera acto de maldade. A muller é unha criatura distinta do home e combinan á perfección pero é fundamental o respecto e a igualdade en dereitos e obrigacións. Cando saímos as rúas a berrar que non matedes mulleres e seguides matando mulleres e nenos e ainda hai mulleres que nos atacan e que se poñen a favor dos victimarios. A realidade é que asasinan mulleres porque é o xénero máis débil fisicamente, polo xeral aínda que sempre hai excepcións. Á hora das estadísticas vese claramente que a mal parada é a muller.
E pouco máis, amigo lector, o cotidiano, pero hai solidaridade , ainda a hai.. e eu son solidaria, e ti?