Carme nace a mediados do século XIX; logo de ser caseiros, ela e máis o seu home na casa dos García, independízanse e vanse a vivir a súa propia casa, no Outeiro, onde é mai de seis fillos. Fixo de parteira dos natos da súa época, seguramente tamén meu avó e miña avoa viñeron da súa man a este mundo.
Pero o verdadeiro traballo da sra. Carmen de Outeiro foi outro. Durante máis de 30 anos, arranxa papeis a todos aqueles que queren ou deben partir cara o novo mundo, neste caso concreto Arxentina. Daquela non se podía viaxar dun país a outro con facilidade xa que ao custo da viaxe había que acompañarlle un contrato de emprego. Carme conseguíalles, aos que se querían ir, o contrato e levavaos ela mesma ata alí, onde se establecían.
Para emigrar moitos eran os que empeñaban casa e terras e na maioria dos casos pagaban a deuda cos cartos gañados alén dos mares, noutros casos, polo que fose, non había para pagar e terras e casas eran embargadas.
Maioritariamente a Arxentina ían os galegos a coidar gando ou a traballar nas grandísimas explotacións agrícolas daquelas terras. Asi que non foron abrir restaurantes, nin pensións todos os galegos, como moitos pensábamos.
Pra rematar esta pequena historia contar que cinco dós seis fillos de Carmen quedaron para sempre na Arxentina. O seu home morreu cuns 60 anos de cangro de próstata, e ela logo do incidente do lume e xa con máis de oitenta anos marchou pra Áspera a casa da filla que quedara eiquí, casada alí, onde finou e foi enterrada alá polos anos 30.
