Tomás o enterrador

Quixo o destino que esta historia fora pública logo de que transcendera a través dos séculos de boca en boca dado o mal que sufriu o Tomás da Vila. Ainda hoxe queda en pe unhas das paredes da que fora a súa casa.

Entre as súas propiedades estaba unha das mellores fincas do pueblo, na actualidade da casa de García, a finca da costa de Piño, enriba do Fontao.
Contan que seica Tomás vendeullela a un  amigo e veciño por unha determinada cantidade de diñeiro. O pasaren uns meses, o veciño comprador presentouse na casa de Tomás a pedirlle encarecidamente un gran favor, que lle prestara os cartos que pagara polo prado para solventar un problema urxente e que nuns días llos devolvería.
Un confiado e incauto Tomás prestoullos. Pasaron os días e o diñeiro non volvía. Pasou o tempo e tivo que reclamallos e daquela soubo que xamais os voltaria a recuperar, nin os cartos nin o prado o que o levou a tolear prendéndolle lume ata a casa.O final non lle quedou máis remedio que convertirse no enterrador da nosa vila ata o fin da súa,  para  se poder manter.  O comprador tiña fama de moi mala persoa; conta a lenda que a noite que morreu tres gatos negros o foron a esperar a ventá do seu cuarto e a xente di que era o mesmo Demo o que lle foi buscar a alma.

A muller misteriosa

Foi máis ou menos pola época de Tomás da Vila, unhas décadas antes cando vivia en Piño unha afamada muller pola súa bondade e  xenerosidade.
Chegaron ata os nosos días as obras de caridade que cós pobres fixo o longo de tódala súa existenza. Contan que repartía ata o seu pan ata inclúso pasar ela mesma necesidade.
Cando morreu, enterrárona no primeiro cimenterio do Castro. Sorpresa de moitos foi cando o cabo de uns anos tiveron que mover a sepultura e descubrirona tal e como a enterraran. Todos estaban abraiadísimos por esa extrana situación  e ainda esi voltarona a enterrar noutro nicho.  Pasaron uns anos máis e por circunstancias que non transcenderon voltaron a desenterrar o nicho e voltaron encontrar o corpo da dona sen corrumpir.
Eí foi cando según contan a IGREXA soupo do caso e trasladou o corpo a outro  lugar indeterminado, considerandoa como SANTA.

A Virxe e o Espiño

Van pasando os anos e vaise quedando cada día máis lonxe o século XVII que é o que nos temos que remontar para ir a orixe desta lenda.

A igrexa orixinal da nosa parroquia estaba no Outeiro  ainda que se levaba a enterrar ó Castro. O motivo polo  que de alí se cambiou foi pola repetida  aparición da imaxe da virxe  tras un espiño.  A xente do lugar dicía que era un milagre e o cura párroco dicía que si a imaxe aparecera alí e qué  daquela Deus  quería que se construíra a nova igrexa nese lugar.  Así foi e así se construíu novamente na cima do Castro, co seu cemiterio adosado, onde aínda hoxe están os restos dalgúns dos invasores galos que viñeron a conquistarnos a principios do século XIX. 

Do anterior cimenterio situado tamén no Castro inda quedan vestixios. Os máis vellos contaron que de pequenos ainda lembraban os muros e a porta onde había unha burata que contiña unha calaveira.

Contan  que pasado máis dun século da construción da igrexa na cima do Castro, volveu aparecer a imaxe da virxe no actual sitio e os veciños, abraiados por semellante aparición, volveron a facerlle caso o párroco e  construíuse a igrexa no sitio que está na actualidade.

Foi o cura SAL, o que trouxo a igrexa para a súa ubicación actual fai uns 150 anos.

A lenda pon de manifesto a perseveranza da igrexa para provocar milagres o seu entoxo e conveniencia, cousa que debería facer todo o mundo con sentido do ben, e non como fan algúns que so pensan en dañar. 

Logo duns anos de estara igrexa  onde está na actualidade, voltou a aparecer a imaxe da virxe noutro sitio, mais esta vez os veciños, mais abispados que en séculos anteriores, ou quizáis máis pobres, reveláronse contra do cura e a igrexa quedou onde está.

O largo de máis de dous séculos, os diferentes curas de Piño, tiveron en común o segredo da aparición da virxe e de complice ó sancristán pra mover a imaxe o seu antoxo.

As Grandes Casas das Aldeas

  • Desaparecidas

    Nesta categoría van as casas pobres de solemnidade, que vivían da caridade dos demais e casas que desapareceron ben por fusionarse con outras, ou onde se ergueu outra no seu lugar e outras onde quedan vestixios da súa anterior existencia.

  • Contemporáneas

    As  casas sitas nos distintos lugares de PIÑO, as cales se irán engadindo consecutivamente ata ter o rexistro completo sen que haxa ningunha data límite para dar por rematada a sección.

  • Fidalguería

    Fidalgo : Persoa pertencente a unha clase social que vivía das rendas das propiedades agrarias, dominante, xunto co clero, no agro dos países de Europa Occidental entre a Idade Media e a xeneralización do capitalismo e que en Galicia se apoiou na institución do foro.

    Os pazos dos fidalgos.   Fonte: Real Academia Galega

Image
Alt Text
APROVEITA AS OFERTAS EN LIBRO DE TEXTO E PAPELERÍA Recibe na túa casa os libros e o material escolar para o novo curso 2023-2024 Os mellores prezos Online.