Carme  nace  a mediados do século XIX;  logo de ser caseiros,  ela e máis o seu home na casa dos García, independízanse e vanse a  vivir a súa propia casa, no Outeiro, onde é mai de seis  fillos. Fixo de parteira dos natos da súa época, seguramente tamén meu avó e miña avoa viñeron da súa man a este mundo.
Pero o verdadeiro traballo da sra. Carmen de Outeiro foi outro.  Durante máis de 30 anos,  arranxa papeis a todos aqueles que queren ou deben partir cara o novo  mundo, neste caso concreto Arxentina. Daquela non se podía viaxar dun país a outro con facilidade xa que ao custo da viaxe había que acompañarlle un contrato de emprego. Carme conseguíalles, aos que se querían ir, o contrato e levavaos ela mesma ata alí, onde se establecían.
Para emigrar moitos eran os que empeñaban casa e terras e na maioria dos casos pagaban  a deuda cos cartos gañados alén dos mares,  noutros casos,  polo que fose,  non  había para pagar e terras e casas eran embargadas.
Maioritariamente a Arxentina ían os galegos a coidar gando ou a traballar  nas grandísimas explotacións agrícolas daquelas terras.  Asi que non foron abrir restaurantes, nin pensións todos os galegos, como moitos pensábamos.
Pra rematar esta pequena historia contar que cinco dós seis fillos de Carmen quedaron para sempre na Arxentina. O seu home morreu cuns 60 anos de cangro de próstata, e ela  logo do incidente do lume e xa con máis de oitenta anos marchou pra Áspera a casa da  filla que quedara eiquí,  casada alí, onde finou e foi enterrada alá polos anos 30.

Rememorando aos nosos antepasados

Cabe imaxinar que os orixinais poboadores destas terras,  os  Oestrymnios,   mesturáronse   coas invasoras tribos Celtas dando lugar a unha poboación puramente castrense.

Durante máis de 2000 anos viviron nos nosos castros, mantendo boas relacións cos veciños dos castros lindeiros. No caso do de Piño foron os asentamentos  de Fornelas,  Castrosante, Cereixa,  Canedo  e Freituxe e Ver,   cos que colaboraron á  hora da defensa das súas posesións e da súa cultura nas épocas de guerra e en épocas de traballo polos seus lindes.  Aquel primeiro pobo  asentado no Castro de Piño puido manter as súas tradicións e costumes durante  moitos séculos ata que a cultura cristiá fixo a súa aparición  e a evolución da historia  cambiou aos seus habitantes e a súa maneira de vivir. 
Os romanos facían referencia nos seus escritos  a unha importante poboación no alto dun "Outeiro", chamado o Monte Pino, que era o poboado celtíbero máis importante destas terras GALAICAS. Hai historiadores que identifican esta poboación en San Vicente do Pino en Monforte, pero sendo un pouco pretenciosa, podemos maxinar que tal vez fose o noso Castro.
No 1222  confórmase a nosa actual parroquia e toma o nome de Santa María de Pino, probablemente engadíndolle a santa ao nome de tradición co que contaba  o lugar.